Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Kozienicach

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 10 maja 2022 r. /koperta – k. 30/ powód (...) z siedzibą w M. V. (USA), wniósł o zasądzenie od pozwanego M. K. kwoty 2.911,87 zł, tytułem zapłaty wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od kwoty 550 zł od dnia 5.01.2021r. do dnia zapłaty, liczonymi od kwoty 93,98 zł od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz z odsetkami umownymi w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie liczonymi od kwoty 822 zł i 1.445,89 zł od dnia 5.01.2021r. do dnia zapłaty oraz kosztów procesu w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu powołał się na zawartą w dniu 28 czerwca 2019 r. przez pozwanego z (...) Spółką z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. (wierzycielem pierwotnym) umowę pożyczki Nr (...), na podstawie której pozwany otrzymał określoną w umowie kwotę pieniężną, zobowiązując się równocześnie do jej zwrotu na warunkach w tejże umowie wskazanych. Wobec niewywiązania się przez pozwanego z przyjętego na siebie w ramach przedmiotowej umowy zobowiązania, cała kwota należności głównej stała się wymagalna wraz z kwotą odsetek za opóźnienie. (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. dokonała przelewu przysługującej jej od pozwanego wierzytelności na rzecz powoda. Na wysokość dochodzonego przez stronę powodową roszczenia w kwocie (...),87, składają się obok należności głównej w wysokości 822 zł wraz z odsetkami umownymi w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie od dnia 5 stycznia 2021 r. do dnia zapłaty, skapitalizowane odsetki od udzielonej pożyczki w kwocie 93,98 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty, prowizja w kwocie 1445,89 zł wraz z odsetkami umownymi w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie od dnia 5 stycznia 2021 r. do dnia zapłaty oraz kwota 550 zł tytułem opłaty przygotowawczej wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 5 stycznia 2021 r. do dnia zapłaty. /pozew – k. 2-4 /

Pozwany M. K. w wyznaczonym terminie nie złożył odpowiedzi na pozew /zarządzenie – k. 72, epo – k. 82/.

Roszczenie objęte powyższym pozwem było przedmiotem rozpoznania w elektronicznym postępowaniu upominawczym na skutek pozwu z dnia 4 maja 2021 r. wniesionego w elektronicznym postępowaniu upominawczym w sprawie sygn. akt VI Nc-e 638258/21, które postanowieniem Sądu Rejonowego Lublin Zachód w Lublinie VI Wydział Cywilny z dnia 7 września 2021 r. zostało umorzone w całości /k. 29/.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 15 stycznia 2020 r. pomiędzy (...) Spółką z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W., a M. K. zawarta została umowa (...) Nr (...)- (...), zwana dalej umową. Na jej podstawie M. K. została udzielona pożyczka gotówkowa w kwocie 2000 zł. Całkowita kwota do zapłaty przez pożyczkobiorcę ustalona na dzień postawienia do dyspozycji pożyczkobiorcy całkowitej kwoty pożyczki wynosiła: 4210,69 zł, na którą to kwotę składały się: całkowita kwota pożyczki w wysokości 2000 zł, prowizja za udzielenie pożyczki w kwocie 1445,89 zł, opłata przygotowawcza w kwocie 550 zł oraz odsetki umowne w kwocie 214,80 zł. / umowa (...) Nr (...)- (...) z dn. 15.01.2020 r. – k. 14-16, wniosek o udzielenie pożyczki gotówkowej – k. 12-13v/

Przedmiotowa umowa została zawarta na okres od 24 stycznia 2020 r. do 15 lipca 2022r. /§ 5 pkt 4 umowy – k. 14 v/.

W ramach przedmiotowej umowy M. K. zobowiązał się do spłaty pożyczki w 130 tygodniowych równych ratach w wysokości po 50,85 zł każda – w okresie od 24 stycznia 2020 r. do 15 stycznia 2021 r.; w wysokości po 20 zł każda – w okresie od 22 stycznia 2021 r. do dnia 8 lipca 2022 r. oraz ratach zmiennych do 15 lipca 2022 r. w wysokości po 26,49 zł /§ 5 pkt 4 umowy – k. 14 v/.

Oprocentowanie pożyczki zostało określone jako stałe i wynosiło 10 % w stosunku rocznym / formularz informacyjny dotyczący umowy pożyczki – k. 16v-18v/.

Rzeczywista roczna stopa oprocentowania pożyczki wynosiła 160,81 % /§ 5 pkt 4 umowy – k. 34 v, formularz informacyjny dotyczący umowy pożyczki – k. 16v-18v /.

Zgodnie z § 9 pkt 11 umowy w przypadku opóźnienia w spłacie pożyczki, pożyczkodawca zastrzegł sobie możliwość naliczenia odsetek od zadłużenia przeterminowanego w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie, wynoszących na dzień zawarcia przedmiotowej umowy 14 % w stosunku rocznym /§ 9 pkt 11 umowy – k. 15/.

W przypadku: braku spłaty rat pożyczki; podania przez pożyczkobiorcę nieprawdziwych informacji i danych, bądź braku spłaty zaległości w ciągu 14 dni od daty, w której pożyczkobiorca otrzymał wezwanie do zapłaty i informację o wypowiedzeniu lub w ostatnim dniu do odbioru listu poleconego, (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W., zastrzegła sobie prawo do rozwiązania umowy ze skutkiem natychmiastowym /§ 8 pkt 9 umowy – k. 15/.

Wobec braku spłaty zadłużenia przeterminowanego pismem datowanym na dzień 27 sierpnia 2020 r., (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. dokonała wypowiedzenia przedmiotowej umowy Nr (...) M. K. ze skutkiem natychmiastowym, wskazując iż kwota pozostałych należności wynosi 2974,17 zł, wzywając równocześnie w/w do dokonania spłaty zaległej kwoty wynoszącej na dzień 27 sierpnia 2020 r. – 2115,23 zł, podnosząc równocześnie iż zgodnie ze zmianami wprowadzonymi w ustawie z dnia 14.05.2020 r. SAR-CoV-2 nie zrzeka się roszczeń co do kwoty 858,94 zł, której dochodzenie ma nastąpić po ustaniu obowiązywania w/w ustawy /wypowiedzenie umowy pożyczki – k. 9/.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie wyżej powołanych dowodów z dokumentów, albowiem nie budziły one wątpliwości Sądu co do swej autentyczności, nadto nie były kwestionowane przez żadną ze stron postępowania, jak również nie zostały w ocenie Sądu przytoczone w celu obejścia prawa.

Sąd zważył co następuje:

Powództwo podlegało oddaleniu w całości.

Strona powodowa swoje roszczenie wobec pozwanego wywodziła z tytułu zawartej w dniu 15 stycznia 2020 r. pomiędzy (...) Spółką z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. – wierzycielem pierwotnym a pozwanym umowy (...) Nr (...)- (...). Legitymację procesową czynną powód wywodził zaś z umowy cesji wierzytelności - przysługujących pierwotnemu wierzycielowi - (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. wobec pozwanego.

Zgodnie z dyspozycją art. 6 k.c. i art. 232 zdanie pierwsze k.p.c., to na powodzie ciążył obowiązek wykazania, że wierzycielowi pierwotnemu przysługiwało wobec pozwanego roszczenie w wysokości objętej żądaniem pozwu a także, że doszło do nabycia tej wierzytelności przez powoda w trybie art. 509 k.c. Warunkiem bowiem otrzymania należności przez nabywcę długu jest udowodnienie, że takie prawo przysługiwało pierwotnemu wierzycielowi (tak też Sąd Najwyższy w orzeczeniu z dnia 12 lipca 2006 r., V CSK 187/06, M.Prawn. 2006/16/849, Lex nr 189709).

Mając na względzie, iż posiadanie przez strony legitymacji czynnej i biernej w procesie jest przesłanką zasadniczą - którą Sąd bierze pod uwagę z urzędu - od której istnienia uzależniona jest możliwość uwzględnienia powództwa, a jej brak, zarówno w postaci czynnej jak i biernej, prowadzi do wydania wyroku oddalającego powództwo, w pierwszej kolejności należało się odnieść do kwestii legitymacji procesowej stron, w dalszej natomiast kolejności oceny merytorycznej zgłoszonego żądania pod względem materialno - prawnym.

Legitymacja procesowa to uprawnienie wypływające z prawa materialnego (konkretnego stosunku prawnego) do występowania z konkretnym roszczeniem przeciwko innemu konkretnemu podmiotowi, którego brak skutkuje oddaleniem powództwa. O istnieniu legitymacji procesowej, zarówno czynnej, jak i biernej, decyduje prawo materialne na podstawie wskazanego w pozwie stanu faktycznego. W odróżnieniu od zdolności sądowej i zdolności procesowej Kodeks postępowania cywilnego nie zawiera definicji legalnej legitymacji procesowej. W świetle stanowiska wypracowanego przez doktrynę i orzecznictwo przyjmuje się, że legitymacja procesowa jest właściwością podmiotu, w stosunku do którego sąd może rozstrzygnąć o istnieniu albo nieistnieniu indywidualno – konkretnej normy prawnej przytoczonej w pozwie. Występujący w procesie cywilnym spór o prawo zakłada istnienie dwóch przeciwstawnych stron procesowych, z których jedna jest powodem, to jest podmiotem, który we własnym imieniu występuje do sądu z żądaniem udzielenia ochrony prawnej, a druga pozwanym, to jest podmiotem, przeciwko któremu żądanie tej ochrony jest skierowane. Aby dany podmiot mógł skutecznie występować w procesie cywilnym w charakterze strony i osiągnąć zamierzony przez siebie cel musi posiadać zdolność sądową, zdolność procesową i zdolność postulacyjną. Należy od nich odróżnić legitymację procesową opartą na przepisach prawa materialnego, która nie pozostając co prawda w związku z samym pojęciem strony procesowej, ma decydujące znaczenie dla treści rozstrzygnięcia sądowego, jakie w stosunku do stron ma być wydane. W świetle powyższego o legitymacji procesowej strony mówimy wówczas, gdy na podstawie przepisów prawa materialnego jest ona uprawniona do występowania w konkretnym postępowaniu w charakterze powoda lub pozwanego, to jest gdy z wiążącego strony procesowego stosunku prawnego wynika zarówno uprawnienie powoda do zgłoszenia konkretnego żądania, jak również obowiązek pozwanego do jego spełnienia.

Uregulowany w art. 509 k.c. przelew wierzytelności należy do czynności prawnych rozporządzających, bowiem przenosi na nabywcę wierzytelność przysługującą zbywcy, tj. prawo podmiotowe wierzyciela do żądania od dłużnika świadczenia. Warunkiem skutecznej cesji wierzytelności jest istnienie tego prawa. Aby wierzytelność mogła być przedmiotem przelewu, musi być w dostateczny sposób zindywidualizowana poprzez dokładne określenie stosunku zobowiązaniowego, z którego wynika. Oznaczenie wierzytelności to wskazanie stron tego stosunku, świadczenia oraz przedmiotu świadczenia. Elementy te w momencie zawierania umowy przelewu powinny być oznaczone lub przynajmniej oznaczalne. Natomiast do chwili przejścia wierzytelności z majątku zbywcy do majątku nabywcy winno nastąpić dokładne sprecyzowanie pozostałych elementów stosunku zobowiązaniowego, w ramach którego istnieje zbywana wierzytelność (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 7 marca 2018 r. sygn. akt V ACa 277/17). Z brzmienia art. 510 § 2 kc wynika natomiast, że jeżeli zawarcie umowy przelewu następuje w wykonaniu zobowiązania wynikającego z uprzednio zawartej umowy zobowiązującej do przeniesienia wierzytelności, z zapisu zwykłego, z bezpodstawnego wzbogacenia lub z innego zdarzenia, ważność umowy przelewu zależy od istnienia tego zobowiązania. Przywołana regulacja prawna wyraża tzw. zasadę kauzalności przelewu, która uzależnia skuteczność rozporządzenia wierzytelnością od istnienia zobowiązania – wykazania causy – czyli prawnie istotnej przyczyny przysporzenia. W razie jej braku przelew wierzytelności nie dochodzi do skutku, tj. nie powoduje przejścia uprawnień na cesjonariusza. Cedent i cesjonariusz w ramach łączącego ich stosunku prawnego zobowiązani są uzgodnić causę w sposób wyraźny bądź dorozumiany, ale nie muszą jej ujawniać na zewnątrz, zwłaszcza dłużnikowi. Co do zasady więc przelew wierzytelności ma charakter kauzalny, przy tym jednak umowa przelewu nie musi określać podstawy prawnej ( vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 kwietnia 2016 roku sygn. akt I CSK 181/15, publ. LEX nr 2054083).

Na gruncie niniejszej sprawy, dla wykazania legitymacji procesowej do wytoczenia przedmiotowego powództwa, strona powodowa powołała się na zawartą pomiędzy (...) Spółką z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. a (...) z siedzibą w M. V. (USA), umowę cesji wierzytelności, nie przedstawiając jednak żadnych dowodów na poparcie swoich twierdzeń w tym zakresie, w szczególności nie przedkładając do akt sprawy samej umowy cesji, na podstawie której doszło do rzekomego przeniesienia wierzytelności przysługującej (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. wobec pozwanego, wynikającej z umowy pożyczki Nr (...). Z załączonych do wniosku dokumentów nie wynika na jakiej podstawie – jeżeli w ogóle - przedmiotowa wierzytelność została nabyta przez (...) z siedzibą w M. V. (USA) od (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. - wierzyciela pierwotnego, co tym samym pozbawiło Sąd możliwości weryfikacji, czy złożenie zgodnych oświadczeń woli skutkujących zmianą po stronie wierzyciela w ogóle miało miejsce. W świetle powyższego nie sposób uznać, aby strona powodowa skutecznie nabyła rzeczoną wierzytelność, a co za tym idzie by wykazała swą legitymację procesową do wytoczenia przedmiotowego powództwa, co tym samym skutkowało jego oddaleniem przez Sąd.

Zgodnie z art. 232 k.p.c. strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Należy przyjąć, że strona ma obowiązek wyraźnego powołania konkretnego środka dowodowego. W orzeczeniu z 17 grudnia 1996 r. (I CKU 45/96 ,OSNC 1997, nr 6–7, poz. 76) Sąd Najwyższy stwierdził, że przy rozpoznawaniu sprawy na podstawie przepisów Kodeksu postępowania cywilnego zmienionych ustawą z 1 marca 1996 r. o zmianie Kodeksu postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 189) rzeczą sądu nie jest zarządzenie dochodzeń w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie ani też sąd nie jest zobowiązany do przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy. Obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach (art. 3), a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie ( art. 227 ) spoczywa na stronie, która z tych faktów wywodzi skutki prawne (art. 6 k.c.).

Wprawdzie zgodnie z treścią art. art. 339 § 1 i § 2 k.p.c. Sąd może wydać wyrok zaoczny na posiedzeniu niejawnym, gdy pozwany w wyznaczonym terminie nie złożył odpowiedzi na pozew (§ 1), przyjmując za prawdziwe twierdzenia powoda o faktach zawarte w pozwie lub pismach procesowych doręczonych pozwanemu przed posiedzeniem, chyba że budzą one uzasadnione wątpliwości albo zostały przytoczone w celu obejścia prawa (§ 2). Zgodnie z utrwalonym w judykaturze i doktrynie poglądem, przyjęcie za prawdziwe twierdzeń powoda dotyczy wyłącznie okoliczności faktycznych i nie zwalnia sądu orzekającego od obowiązku rozważenia, czy oświadczenia te uzasadniają należycie i w całości żądania pozwu i czy uwzględnienie tych żądań nie narusza obowiązujących przepisów. Sąd nie jest zatem zwolniony z obowiązku dokonania prawidłowej oceny materialnoprawnej zasadności żądania pozwu opartego na tych twierdzeniach (orzeczenie SN z dnia 29 maja 1958 r., 1 CR 969/57, OSNC 1960, nr 1, poz. 14; wyroki SN: z dnia 15 września 1967 r., III CRN 175/67, OSNC 1968, nr 8-9, poz. 142; z dnia 15 marca 1996 r., I CRN 26/96, OSNC 1996, nr 7-8, poz. 108; z dnia 6 czerwca 1997 r., I CKU 87/97, Prok. i Pr. - wkładka 1997, nr 10, s. 44; z dnia 31 marca 1999 r., I CKU 176/97, Prok. i Pr. 1999, nr 9, s. 30). Jeżeli zatem w świetle przytoczonych przez powoda okoliczności brak podstaw do uwzględnienia żądania pozwu, sąd wyrokiem zaocznym oddala powództwo (zob. wyrok SN z dnia 6 czerwca 1972 r., III CRN 30/72, Biul. SN 1972, nr 10, poz. 178). Zob. szerzej K. W., Wyrok zaoczny oddalający powództwo, (...) 2011, nr 3, s. 36 i n. oraz cytowana tam literatura (Komentarz A. J. do art. 339 k.p.c.).

Mając powyższe na uwadze Sąd uznając, iż powód nie wykazał, aby przysługiwała mu względem pozwanego wierzytelność dochodzona pozwem, powództwo jako bezzasadne oddalił, o czym orzeczono jak w sentencji wyroku.

sędzia Anna Miłosz

1.  Odnotować,

2.  Odpis uzasadnienia doręczyć pełnomocnikowi powoda.

18.03.24r. sędzia Anna Miłosz